UpragnIony list

Mineło 10 miesięcy w pażdzierniku 2011 dostaliśmy list z kliniki, że zaczynamy leczenie. Wyznaczono nam wizytę w klinice w celu zrobienia testów AIDS i żółtaczke. Jeśli choć wynik byłby pozytywny wykluczyło by to nas automatycznie z dalszego leczenia. Naszczęście okazało się, że wyniki były negatywne - poczuliśmy ulgę:) Byliśmy gotowi na następny krok. Natępna wizyta i spotkanie z pielęgniarką, która wytłumaczyla nam przebieg leczenia. Dostałam wszystkie lekarstwa: spray do nosa oraz zastrzyki. Spray do nosa ma za zadanie kontrolowanie owulacji, a zastrzyki spowodują, że mój organizm będzie produkował jajeczka - dużo jajeczek....

Spray do nosa zaczyna się brać 21 dnia cyklu prze około 2-3 tygodnie, codziennie 4 razy dziennie. A poźniej dochodzą zastrzyki, ale spray dalej trzeba brać do wyznaczonego dnia. Zastrzyki powino się wykonywać w brzuch lub w udo. Dla mnie to trochę przrażające, bo nie lubię zastrzyków. Ale mój Kochany powiedział, żę będzie mi je robić. Zobaczymy jak to będzie w praktyce.
Moje samopoczucie: ulga - już się zaczęło, przerażenie - jak mój organizm zaareguje na tą ilość hormonów, niepewność - czy wszystko będzie ok czy nam wyjdzie?
Chciałabym wiedzieć, że to wszystko, to oczekiwanie, te wizyty, lekarstwa, że nam wyjdzie, że będzie dobrze.... Najgorsza jest niepewność.....

Wrzesień 2011

W czasie oczekiwania na dzień kiedy dostaniemy list z kliniki starałam się robić wszystko co możliwe: nauka, praca, dom....Kontakty z innymi ograniczyłam do minimum. Powód? Miałam dość pytań, poza tym miałam dobrą wymówkę: brak czasu - co było prawdą. Wieczorem byłam zmęczona, aby nie myśleć. Chociaż zdarzało się mi nieraz płakać do poduszki: czasami w ukryciu, a czasami w ramionach mojego męża....

Zapomniałam wspomnieć, że postanowiliśmy poinformować najbliższą rodzinę o naszym problemie, o tym że tak długo staramy się i nic. Nie była to łatwa decyzja i nie była to prosta rozmowa. Ale stwierdziliśmy, że tak lepiej. Mieliśmy już dosyć pytań ze strony najbliższych: kiedy? jak długo? itp.. itp...
Powiedzieliśmy, że musimy się leczyć, ale o tym, że to będzie in-vitro nikt nie wie i się nie dowie..... Dlaczego? Stwierdziliśmy, że każdy ma inne podejście do in- vitro. Większość ludzi myśli, że in - vitro oznacza dziecko z próbówki. Poza tym dla dobra dziecka nikt nie może wiedzieć. Nie chcemy, aby dziecko się dowiedziało od kogoś, aby było przezywane, aby czuło się gorsze.... Może to i egoistyczne, ale dziecko też nie będzie wiedzieć. To my zdecydowaliśmy się na ten krok, to my ryzykujemy....

Kolejna wizyta...

Poczucie, że jest się gorszym, innym, smutek, rozczarowanie.... Codziennie z tym walczę i nie jest łatwo....

Kolejna wizyta - oficjalne podpisanie papierów i wpisanie nas na listę oczekujących na in-vitro( grudzień 2010 roku). Czas oczekiwanie 10 - 12 miesięcy.  To cała wieczność... Co mamy przez ten czas robić? Uzbroić się w cierpliwość? Ile można czekać...Czemu to wszystko tak długo trwa: badania, wyniki, lista, czekanie....
I wtedy człowiek sobie uświadamia ilu jest ludzi, którzy borykają się z takim samym problemem, ilu ludzi walczy o to, aby zostać rodzicem....... Od grudnia 2010 roku nie było w sumie dnia, abym nie myślałam o tym kiedy dostaniemy list z kliniki, może zwolni się miejsce, może ktoś zrezygnuje.. Łudziłam się! Bo kto zrezygnuje z szansy posiadania dziecka???? Nie było tygodnia, abym nie widziałam kobiet w ciąży i małych niemowlaków w wózkach. Tych odczuć nie da się opisać - BÓL....